A falling leaf, does it fall on the perfect spot or could it be better if it would fall just little to the right?

De Lama die wij een aantal weken geleden ontmoetten, vroeg ons dat. We hadden met een klein groepje artsen het voorrecht twee en een half uur naar hem te luisteren, nieuwsgierig naar zijn wijsheid.

Afgelopen week had ik met een ander groepje naaste collega's een onderling functioneringsgesprek. Complimenten vlogen me om de oren. (Ook om hun oren gelukkig) En dat terwijl ik burn-out ben geweest, voor velen een breaking point met angst om nooit meer het respect te verdienen dat je zou willen. En dat terwijl ik geen onregelmatige diensten meer doe als chirurg. Iets dat door vele chirurgen gezien wordt als 'minder'.

Of verbeeld ik me dat maar?

Maar nee, niet alleen maar complimenten. Het gesprek ging langdurig over iets dat ik notabene ZELF op tafel legde: dat ik last had van af en toe kribbig zijn tegen andere medewerkers als ik geen ruimte heb voor overleg of iemand kortaf zeg 'geen tijd'. Ik vind zelf dat dat niet (meer) past bij iemand die meditatie- en yogales geeft. Maar ja, zeg ik tijdens ons gesprek, het systeem functioneert ook niet. De druk waaronder wij werken vraagt erom. Dat heb ik tijdens mijn re-integratie feilloos gevoeld: dat ene consult erbij kan er een teveel zijn. Plus, vroeger mocht een chirurg nog eens boos een schaar door operatiekamers gooien als iets hem niet zinde. Tegenwoordig wordt dat, gelukkig natuurlijk, niet meer geaccepteerd. Een beetje kribbigheid op zijn tijd is dan toch niet zo gek.

De reactie van mijn collega's: Eva dat KAN gewoon niet. NIET professioneel.

Iets anders: de voorbereiding voor de functioneringsbijeenkomst had ik niet gezien of in de email 'voor later' opzij geschoven. Ik vertelde: omdat ik het zo druk heb, niemand mijn integratieve zorg tijd beheert, moet het allemaal ZELF doen en leef daardoor uit pure ARMOE maar bij de dag en volg mijn agenda van het ene (wel of niet inspirerende) item naar het andere. Ik dacht: deze collega's begrijpen dat wel, we kennen elkaar inmiddels toch goed?

Reactie: nee (ze waren er wat ge-ergerd over). NIET professioneel.

OEF. Dus alle mooie dingen die we bereikt hebben met de integratieve zorg, zoveel collega’s en patiënten blij, het feit dat ik niet vaak meer uitloop met mijn spreekuur of operatieprogramma, veel minder vaak ge-ergerd reageer (maar dus nog wel af en toe) als resultaat van mijn met trots opgebouwde eigen meditatie routine (GOED he?), verbleekten bij die twee items. Je bent (af en toe) NIET professioneel. Dat 'af en toe' hoorde ik natuurlijk niet. En dat terwijl ik juist, JUIST het menselijke contact en onderling respect zo hoog heb.

Zien jullie niet dat ik zo, ZO mijn best doe, mag ik dan ook af en toe …? Nee.

Ze hebben (NATUURLIJK) gelijk. En nadat mijn emotie 'zien jullie niet dat enorm mijn best doe en MEESTAL super ZEN ben en ondanks dat ook ik nog steeds grenzen heb , hoe menselijk (en alle redenen waarom het leven soms niet makkelijk is) ’ was gezakt:

Wow, dank je wel. Hier ga ik iets mee doen want als er IETS is waar ik niet in wil falen dan is het in

liefde en respect voor anderen.

Dus managing expectations. Organisatie in plaats van overleven.
Kunnen we een oplossing verzinnen dat ik niet gestoord wordt tijdens een vol spreekuur met vragen.
Is er een secretaresse of iemand die me helpt te zorgen dat ik voorbereid wat ik voor MOET bereiden.

Toen de Lama ons vroeg: A falling leaf, does it fall on the perfect spot or could it be better if it would fall just a little to the right?

Dacht ik: ja absoluut, het blaadje zou beter kunnen vallen dan het valt. Bijvoorbeeld in een prachtig bos in plaats van op een snelweg, op een andere plek waar er op z’n minst geen auto overheen rijdt of iemand over uitglijdt. Op een plek waar we de mooie kleuren van de herfst beter kunnen blijven zien.

Maar natuurlijk, en jullie zien dit UITERAARD al lang:

Het blaadje kan niet op een meer perfecte plek vallen dan het valt.
Het doet misschien even pijn maar dat is het waard.
NIEMAND is perfect (hoeveel je ook mediteert) en tegelijk is ALLES perfect.

Volgende keer zal ik de Lama vragen hoe hij zijn eigen perfectie ziet. En als er iemand mediteert...

It's gotta be (im)perfect